Almanach Absolwentów Sienkiewicza

Na wstępie musze zaznaczyć, że na co dzień (zawodowo) nie mam nic wspólnego z chemią.
Pani Profesor prowadziła w latach 70-tych zajęcia poza lekcyjne, tzw. kółko chemiczne...
To było wspaniałe...Mogliśmy robić, co tylko zechcemy, o ile zatwierdzone było to wcześniej przez Panią Profesor. Razu pewnego przyniosłem propozycje prostego eksperymentu zmieszania wody amoniakalnej z jodyną, a Pani Profesor, mając najwyraźniej głowę zajętą czymś innym, powiedziała, że mogę spróbować, bo i tak pewnie nie wyjdzie. Dla „nie chemików ” podaję, że powinien z tej reakcji powstać czarny osad (jodek amonu), który w stanie wilgotnym jest dotykalny, ale nie radzę go dotykać w stanie suchym. Po dłuższej chwili Pani Profesor, sprawdzając wyniki naszych eksperymentów, podeszła do naszego (ja i Sławek Rubik) stanowiska i delikatnie pipetą dotknęła jednego z sączków, na którym czarny osad był mokry, jak florydzkie bagna.
A mówiłam ,że nie wyjdzie- powiedziała odchodząc z głową w chmurach do swojej katedry.
Miała tam przygotowany jakiś eksperyment ze stężonym kwasem solnym.
Młodzieńczo podekscytowani postanowiliśmy sprawdzić , jak zachowa się sączek ulokowany koło kaloryfera. Był juz suchy jak pieprz.
Pamiętam, ze Pani Profesor trzymała w tym momencie menzurkę w reku.
Reakcja Pani Profesor była typowa dla przestraszonego człowieka...
Ciężko się sprząta, nawet z drewnianej podłogi, mieszaninę szkła i kwasu solnego.

Ta anegdotę przytaczam, żeby zachować pamięć o Pani Profesor, a także, żeby uświadomić innym fakt , że wiedza, nawet ta, o której mówimy, ze nam się nie w przyszłości nie przyda, daje nam później w życiu wiele korzyści. A jakie???...Dojdźcie do tego sami... kiedyś...

[Komentarze (0)]