Almanach Absolwentów Sienkiewicza

Imię:	Stefan
Drugię imię:	Zbigniew
Nazwisko:	Różycki
Klasa:	brak danych
Wychowawca:	brak danych
Data ur.:	08 stycznia 1906r.
Miejsce ur.:	Konstantynów
Dawny adres:	brak danych
Kontakt:	Zmarł 16 wrzenia 1988 r.w Warszawie
Opis:	Stefan Zbigniew Różycki (ur. 8 stycznia 1906 w Konstantynówce koło Doniecka, zm. 16 wrzenia 1988 w Warszawie) polski geolog i geograf, najbardziej znany ze swoich badań z zakresu geologii okresów jury i czwartorzędu. Syn Romana i Reginy z domu Rogozińskiej. Żona Wiesława Różycka z domu Stopczyk (1915-2004). Różycki Stefan Zbigniew (1906-1988), polski geograf i geolog. Profesor Uniwerstytetu Warszawskiego (od 1946) i członek Polskiej Akademii Nauk (od 1952) oraz przewodniczący Komisji Wypraw Międzynarodowego Roku Geofizycznego (1956-1958). Badał utwory jurajskie i czwartorzędowe w Polsce, a ponadto prowadził badania na Antarktydzie, Saharze, w Himalajach. W 1934 był jednym ze współorganizatorów pierwszej polskiej wyprawy na Spitsbergen. Opublikował m.in.: Interglacjał żoliborski (1929), Plejstocen Polski środkowej (1967). ( onet.pl ) [E Uczęszczał do szkół rednich w Charkowie, Dniepropietrowsku (ówczesnym Jekaterynosławiu), gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie i im. Henryka Sienkiewicza w Częstochowie. Od 1925 r. studia na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1927 r. asystent w Zakładzie Geologii i Paleontologii UW. W 1934 r. uczestniczył w polskiej wyprawie polarnej na Spitsbergen. Na pamištkę jego udziału w ekspedycji jeden ze szpicbergeńskich lodowców nazwany został Różyckibreen. Od 1937 r. zatrudniony w Państwowym Instytucie Geologicznym. W czasie okupacji zaangażowany w działalnoć podziemnš w AK. Opracowywał mapy do celów wojskowych i przygotowywał plany rozbudowy Warszawy. Od 1943 r. kierował komórkš przy "Szefostwie Służby Geograficznej" Komendy Głównej AK (kryptonim "Schronisko"). Od 1945 r. kierownik pracowni fizjografii urbanistycznej przy Wydziale Urbanistycznym w Biurze Odbudowy Stolicy. Habilitował się w 1945 r., a w 1946 r. został profesorem Uniwersytetu Warszawskiego. W 1952 r. objšł pierwszš na wiecie Katedrę Geologii Czwartorzędu i kierował niš do jej likwidacji w 1962 r. Następnie objšł kierownictwo Zakładu Geologii Czwartorzędu na Wydziale Geologii UW. Od 1952 dyrektor Instytutu Geologicznego. Od 1952 r. członek korespondent Polskiej Akademii Nauk. Od 1965 r. członek rzeczywisty PAN. W 1954 r. objšł kierownictwo stworzonej przez siebie Pracowni Geologii Czwartorzędu w Instytucie Nauk Geologicznych PAN i uzyskał nominację na profesora zwyczajnego. W 1964 r. został przewodniczšcym powołanego z jego inicjatywy Komitetu Badań Czwartorzędu PAN. Uczestnik licznych wypraw naukowych, m.in. do Chin i Wietnamu (1957, 1965), Indii (1967), na Saharę (1970) na Antarktykę (1958/1959) i kolejnej polskiej wyprawy na Spitsbergen (1958). Aktywnie działał w wielu organizacjach naukowych, w szczególnoci INQUA (International Association on Quaternary Research) i PTG (Polskim Towarzystwie Geologicznym). Był także prezesem Polskiego Stowarzyszenia Filmu Naukowego (1961-1964). W latach 1971-1975 kierował utworzonym przy Wydziale Geologii UW Zespołem Naukowym Centralnej Magistrali Kolejowej CMK. [Edytuj] Wybrane publikacje (1953) Górny dogger i dolny malm Jury Krakowsko-Częstochowskiej (Pr. Inst. Geol. 17, Warszawa) (1959) Wród lodów i skał. (Sport i Turystyka, Warszawa) (1967, wyd. II 1972) Plejstocen Polski rodkowej na tle przeszłoci w górnym trzeciorzędzie (PWN, Warszawa) (1979) Geolog detektywem. Na tropach ludzi, kultur i sztuki. (Wiedza Powszechna, Warszawa) (1988) Pyłowe utwory typu lessowego na wiecie ich występowanie i geneza (Studia Geol.Polon, 85, Warszawa) (1991) Less and less-like deposits. Evolution of views on the genesis of loess. Classical loess provinces. Loess of the warm zone (Ossolineum, Wrocław)