Almanach Absolwentów Sienkiewicza

Imię:	Stanisław
Drugię imię:
Nazwisko:	Burhardt - Bukacki
Klasa:	brak danych
Wychowawca:	brak danych
Data ur.:	8 stycznia 1890 r.
Miejsce ur.:	Cannes ( Francja )
Dawny adres:	brak danych
Kontakt:	brak danych
Opis:	Stanisław Burhardt Bukacki ( 1890 – 1942 ) Generał dywizji. Urodził się 8 stycznia 1890 roku w Cannes ( Francja ). Uczęszczał do gimnazjum rządowego w Częstochowie. Za udział w strajku szkolnym w 1905 roku został usunięty ze szkoły. Od 1906 roku uczył się w I gimnazjum polskim. Później studiował architekturę na Politechnice Lwowskiej. W latach 1914 – 17 walczył w Legionach Polskich. Od 1918 roku był komendantem naczelnym Polskiej Organizacji Wojskowej na okupację austriacką. Od listopada 1918 roku zajmował różne stanowiska w Wojsku Polskim. W okresie 1931 – 33 przewodniczył delegacji polskiej na konferencji rozbrojeniowej w Genewie. W 1939 roku był szefem Polskiej Misji Wojskowej w Paryżu. Od 1940 roku dowodził oddziałami i obozami Wojska Polskiego w Szkocji. Zmarł 6 czerwca 1942 roku w Edynburgu. Burhardt-Bukacki Stanisław Seweryn (1890-1942) – legionista, generał dywizji Wojska Polskiego, szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, wiceminister spraw wojskowych. Urodził się 8 I w Cannes (Francja); był synem Jana Krzysztofa – ziemianina, powstańca z 1863 r. – i Salomei Otylii z Dąbrowskich. Nieznane są okoliczności przybycia do Częstochowy; wiadomo, że na początku bieżącego stulecia był już mieszkańcem częstochowskiego grodu, gdzie rozpoczął naukę w polskim gimnazjum G. Kośmińskiego. W krótkim czasie włączył się także w nurt ruchu niepodległościowego, wstępując równocześnie do miejscowego „Sokoła”. W 1910 r. po zakończeniu gimnazjum Burhardt-Bukacki podjął studia na Wydziale Architektury Politechniki Lwowskiej. Wstąpił również do Związku Strzeleckiego (ZS), a od 1XI tego roku do Polskich Drużyn Strzeleckich (PDS), skąd skierowany został do szkoły podoficerskiej i podchorążych. Po jej ukończeniu w lutym 1913 r. uzyskał stopień podchorążego, a już w marcu otrzymał mianowanie na referenta sztabu I Okręgu PDS, zaś we wrześniu został dowódcą kompanii podoficerskiej. W marcu 1914 r. po przeniesieniu do Warszawy objął stanowisko komendanta III Okręgu. W okresie poprzedzającym wybuch I wojny światowej Burhardt-Bukacki zorganizował szkołę podchorążych PDS w Warszawie, gdzie prowadził również wykłady oddziałów żeńskich w szkole podoficerskiej. Na kursie instruktorskim (15 VII-2VIII 1914) PDS w Nowym Sączu pełnił funkcję instruktora oraz dowódcy 4. kompanii, a od 26 VII był jej komendantem. Po ogłoszeniu mobilizacji strzeleckiej, wraz z kursantami przybył do Krakowa, gdzie 3. Vii 1914 r. otrzymał przydział do 1. kampanii kadrowej na dowódcę III plutonu. Na front Burhardt-Bukacki wyruszył 6. VIII, trzy dni później uzyskał awans na stopień podporucznika, a po pięciu kolejnych dniach - porucznika piechoty i mianowanie na dowódcę kompanii III baonu 1. pułku piechoty (pp) Legionów Polskich (LP). Po wyleczeniu lekkiej rany odniesionej 22 XII pod Łowczówkiem, z nowym rokiem uzyskał kolejny awans na stopień kapitana piechoty. W kwietniu 1915 r. został oficerem sztabowym I Brygady, a po krótkim czasie wrócił jednak na stanowisko dowódcy baonu i 16 IV 1916 r. uzyskał mianowanie na majora piechoty. W grudniu tego roku objął dowództwo 5. pp LP, a w czerwcu następnego roku został powołany na stanowisko adiutanta gen. H. Beselera. Po kryzysie przysięgowym (23 VII) został internowany, a po uwolnieniu 15 XI 1918 r. mianowany komendantem Polskiej Organizacji Wojskowej (POW) na obszar okupowany przez Austriaków. Po przybyciu do Lublina(6 XI 1918) objął funkcję szefa sztabu wojsk Lubelskiej Republiki Ludowej, a po czterech dniach uzyskał awans na stopień podpułkownika piechoty, po czym (27 V 1920) został szefem sztabu armii rezerwowej gen. Kazimierza Sosnowskiego i awansował na pułkownika piechoty ze starszeństwem. Następnie jako dowódca 8. DP walczył na froncie ukraińskim. W tym czasie (23 I 1919) poślubił Jadwigę Salkowską, z którą się rozwiódł po 9-letnim związku. Po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej Burhardt-Bukacki wziął udział w kursie informacyjnym dla wyższych dowódców i oficerów Sztabu Generalnego, po czym od 23 III 1921 r. krótko kierował Głównym Centrum Wyszkolenia. Wrócił do macierzystej dywizji (1 VII 1923) i uzyskał awans na generała brygady, po czym przeniesiony został (31 XII 1925-17 V 1926) na szefa III oddziału Sztabu Generalnego. Podczas przewrotu majowego w 1926 r. opowiedział się za Piłsudskim, czemu zawdzięczał awans na szefa Sztabu Generalnego (17 V-28 VI 1926), a następnie na stanowisko II wiceministra spraw wojskowych. W 1931 r. powierzono mu na 3 lata przewodnictwo polskiej delegacji na konferencję rozbrojeniową w Genewie. Po zakończeniu misji(1933-35) piastował stanowisko II zastępcy szefa Sztabu Głównego. Jako inspektor armii otrzymał awans (1 I 1936) do stopnia generała dywizji. Podczas kampanii wrześniowej (3 IX 1939)otrzymał mianowanie na szefa Polskiej Misji Wojskowej we Francji, gdzie (23 XI 1939-VI 1940) przewodniczył Komisji Regulaminowej. Po jej zakończeniu uczestniczył w ewakuowaniu oddziałów polskich z Francji do Wielkiej Brytanii, a następnie został dowódcą Obozów i Oddziałów WP w Szkocji. Na skutek intryg w kołach wojskowych Burhardt-Bukacki został odwołany z pełnionej funkcji. Wówczas to wycofał się z życia wojskowego i politycznego. Burhardt-Bukacki zmarł 6 VI 1942 r. w Edynburgu i został pochowany na tamtejszym cmentarzu. Odznaczony był m.in. Orderem Virtuti Militari kl., Krzyżem Niepodległości z Mieczami, Orderem Polonia Restituta 3 i 4 kl., pięciokrotnie Krzyżem Walecznych, dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi, francuską Legią Honorową 3 i 5 kl., oraz rumuńskim orderem Korony Rumunii 2 kl Ewa i Mirosław Zwolińscy