- Strona Główna -
- Historia Szkoły -
- Różności -
- Kronika Szkoły -
- Spotkania po latach -
- Muzeum - Kroniki -
Almanach Absolwentów IV L.O. im. H. Sienkiewicza w Częstochowie

Absolwent Sienkiewicza
Rocznik 1951

Kliknij aby powiekszyc zdjecie
Imię:Kazimierz
Drugię imię:Jan
Nazwisko:Kuziemski
Klasa:brak danych
Wychowawca:brak danych
Data ur.:14 marca 1933
Miejsce ur.:Lisiniec Nowy
Dawny adres:Częstochowa
ul. Kapucyńska 6 m 4
Kontakt:kkuziemski@wpprojekt.eu

Kazimierz Kuziemski
Ul. Guliwera 3
03-610 Warszawa
Opis:Uchwałą Państwowej Komisji Egzaminacyjnej zdał egzamin dojrzałości 5 czerwca 1951 roku.

Urodziłem się 14 marca 1933 roku w Lisińcu Nowym koło Częstochowy ( obecnie w granicach administracyjnych Częstochowy).
Moimi rodzicami byli; Gracjan Kuziemski dowódca odcinka Straży Granicznej na granicy polsko-niemieckiej ( urodzony w Osiu koło Chojnic pod zaborem pruskim ) oraz Maria z domu Swarczewska nauczycielka w szkole podstawowej w Borze Zapilskim koło Herbów Starych ( urodzona w Kamieńcu Podolskim pod zaborem rosyjskim )

Uczniem Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza w Częstochowie byłem od 1945 do 1951 roku. W roku 1949 zdałem tzw. „ małą maturę ”, a świadectwo maturalne otrzymałem w roku 1951. Wychowawcą moim była Pani Stanisława Balcewicz.
W roku 1950 ukończyłem kurs pilotażu szybowców w Lisich Kątach koło Grudziądza i następnie doskonaliłem sztukę latania w Aeroklubie Częstochowskim i Warszawskim. W roku 1955 ukończyłem kurs pilotażu samolotów sportowych, ale niestety nie otrzymałem zgody na pilotaż samolotowy ze względu na posiadanie rodziny za granicą. ( brat mamy w Anglii )

Po zdaniu egzaminu wstępnego rozpocząłem studia w 1951 roku na Wydziale Lotniczym Wyższej Szkoły Inżynierskiej im. Wawelberga i Rotwanda w Warszawie. W roku 1952, po likwidacji tej Wyższej Szkoły Inżynierskiej zostałem przeniesiony przez Ministerstwo Szkolnictwa Wyższego na Politechnikę Warszawską na nowoutworzony Wydział Lotniczy. Studia ukończyłem w czerwcu 1955 roku z dyplomem inżyniera lotnictwa.

Pracę rozpocząłem w sierpniu 1955 roku w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu na podstawie nakazu pracy. ( obecnie Państwowe Zakłady Lotnicze ), w której
pracowałem do września 1967 roku kolejno jako technolog, Z-ca kierownika wydziału produkcyjnego, Z-ca Głównego Technologa i Szef Kontroli Technicznej. Na stanowisku
Z-cy. Głównego Technologa kierowałem uruchomieniem produkcji kilku typów samolotów między innymi typu Bies i Iskra. W tym czasie opracowałem metodę badania stanowisk pracy dla potrzeb zarządzania oraz wprowadzania usprawnień organizacyjno-technicznych która została wdrożona w przedsiębiorstwie. Jako Szef Kontroli Technicznej odpowiadałem za zapewnienie właściwej jakości produkowanych samolotów i przekazywanie ich przyszłym użytkownikom, w tym również zagranicznym między innymi rosyjskim poprzez naszą bazę we Lwowie którą od podstaw zorganizowałem. W czasie pracy w WSK w Mielcu byłem członkiem Zakładowej Komisji ds. Współzawodnictwa oraz Komisji Racjonalizacji. Pracowałem również w Zakładowym Technikum Mechanicznym jako wykładowca w zakresie budowa części maszyn oraz matematyki i fizyki.

W sierpniu 1967 roku zostałem powołany przez Ministra Przemysłu Ciężkiego na stanowisko dyrektora Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Dębicy ( obecnie Wytwórnia Urządzeń Chłodniczych ) z powierzonym zadaniem poprawy organizacji i działalności tego przedsiębiorstwa ( które przez trzy kolejne lata nie wykonywało nałożonych zadań, a załoga nie otrzymywała premii ) oraz uruchomienia produkcji urządzeń chłodniczych będących wyposażeniem baz rybackich i traulerów produkowanych w Stoczni Gdańskiej.
Pod moim kierownictwem w czasie dwóch lat nastąpiło uruchomienie produkcji w/w urządzeń chłodniczych, a także dodatkowo urządzeń i wyposażenia chłodni składowych które stały się głównym produktem eksportowym przedsiębiorstwa. W latach 1969- 1970 uruchomiłem produkcję oraz dostawy nowego typu chłodni tzw. segmentowych które pozwoliły na kilkukrotne skrócenie czasu budowy, np. chłodnia rybna o pojemności 50 tys. ton dla Przedsiębiorstwa Połowów Dalekomorskich w Świnoujściu została wybudowana przez WUCH Dębica w ciągu 9 miesięcy podczas gdy tradycyjny czas budowy takiej chłodni wynosił kilka lat. Za to osiągnięcie w 1974 roku wielu pracowników WUCH Dębica otrzymało nagrody i odznaczenia, a ja zostałem odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W latach 1969-1975 WUCH Dębica wybudowała w Polsce oraz zagranicą kilkanaście chłodni między innymi w Iranie i Grecji.
Dobre wyniki ekonomiczne przedsiębiorstwa ( pierwsze miejsce w zjednoczeniu) pozwoliły nie tylko na udzielanie pracownikom premii i nagród ale również na udzielenie pomocy bardziej potrzebującym. Objąłem opieką dzieci i młodzież dwóch Domów Dziecka w okolicy Dębicy oraz zrzeszonych w Hufcu ZHP w Dębicy. Za opiekę nad domami dziecka oraz nad Hufcem ZHP w Dębicy zostałem odznaczony Orderem Uśmiechu w 1972 roku na wniosek wychowanków tych domów dziecka. Odznaczenie to jest moim najprzyjemniejszym i najbardziej cenionym przeze mnie odznaczeniem.
W okresie pracy w WSK Dębica ukończyłem zaoczne studia magisterskie na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej w zakresie chłodnictwa i klimatyzacji.
W okresie pracy w Mielcu i Dębicy wiele czasu poświęciłem działalności społecznej w zakresie organizacji wypoczynku i turystyki dla mieszkańców tych miast i okolicznych miejscowości jako;
- Prezes Oddziału PTTK w Mielcu i następnie Prezes Oddziału PTTK w Dębicy,
- członek Zarządu Okręgu PTTK w Rzeszowie i następnie w Tarnowie,
- członek Komisji Kół Zakładowych Zarządu Głównego PTTK w Warszawie.
W tym czasie pod moim kierownictwem, społecznie przez członków PTTK , wspólnie z mieszkańcami okolicznych wiosek i przy pomocy dyrekcji WSK w Mielcu została wybudowana przystań wodna nad Wisłą w Woli Zdakowskiej koło Mielca wraz z drogą dojazdową oraz rozpoczęto organizację imprez turystycznych takich jak np. Rajd Pieszy im. Łukasiewicza. Za tą działalność otrzymałem Medal Aleksandra Janowskiego za zasługi na polu krzewienia krajoznawstwa oraz Złotą Odznakę PTTK.
W czasie pracy w WUCH Dębica pracowałem społecznie jako;
- członek Rady Wyższej Szkoły Inżynieryjnej w Rzeszowie ( obecnie Politechnika
Rzeszowska )
- członek Rady Programowej czasopisma „ Konfrontacje „ w Rzeszowie.

W sierpniu 1975 roku zostałem powołany przez Ministra Przemysłu Ciężkiego na stanowisko Dyrektora Technicznego – I-szego Zastępcy Dyrektora Zjednoczenia Przemysłu Urządzeń Chemicznych „ Chemak „ w Warszawie w którym pracowałem do marca 1982 roku. W czasie pracy w Zjednoczeniu „ Chemak „ kierowałem współpracą gospodarczą i naukowo-techniczną z zagranicą oraz koordynowałem dostawy eksportowe kompletnych obiektów przemysłowych głównie cukrowniczych, chłodniczych i chemicznych. W czasie pracy w Zjednoczeniu „ Chemak „ opracowałem kompleksowy program poprawy jakości i doprowadziłem do wdrożenia go we wszystkich przedsiębiorstwach i ośrodkach badawczo-rozwojowych zjednoczenia co pozwoliło wyeliminować liczne reklamacje w zakresie kompletnych obiektów przemysłowych.
W tym czasie prowadziłem Stałą Grupę Roboczą ds. aparatury chemicznej i cukrowniczej pomiędzy Polską i NRD oraz Polską i Czechosłowacją jako przewodniczący ze strony polskiej. Poza tym od sierpnia 1977 r. do grudnia 1982 r. byłem Delegatem Polski w Sekcji
I-szej „ Budowa maszyn ciężkich „ w Stałej Komisji Maszynowej RWPG.
W tym okresie działałem jako członek n/w instytucji naukowo-technicznych, a mianowicie;
- Komitetu Inżynierii Chemicznej i Procesowej PAN,
- Rady Instytutu Aparatury Przemysłowej i Energetyki Politechniki Krakowskiej,
- Rady Naukowo-Technicznej Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Pomp Przemysłowych w Warszawie,
- Rady Naukowo-Technicznej Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Przemysłu Budowy Urządzeń Chemicznych „ CEBEA „ w Krakowie.

Po likwidacji zjednoczeń w ramach reorganizacji zarządzania przemysłem w Polsce w lutym 1982 roku zostałem powołany na stanowisko Zastępcy Pełnomocnika Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego ds. Przemysłu Maszyn Ciężkich, Urządzeń Chemicznych i Klimatyzacyjnych i pracowałem na tym stanowisku do marca 1983 roku.
Następnie w marcu 1983 r. zostałem powołany na stanowisko Zastępcy Dyrektora ds. Technicznych w Kombinacie Wyrobów z Metali Szlachetnych i Platerów „ POLSREBRO „ w Warszawie na którym pracowałem do maja 1984 roku. W tym krótkim okresie doprowadziłem do uruchomienia produkcji automatów do wytwarzania łańcuszków t.zw. łańcuszkarek oraz elektronicznych systemów zabezpieczających wyroby jubilerskie w czasie magazynowania oraz/lub transportu. Systemy te oraz łańcuszkarki były wcześniej importowane.

Od maja 1984 roku rozpoczołem pracę w Przedsiębiorstwie Projektowania i Dostaw Kompletnych Obiektów Przemysłowych „ Chemadex „ w Warszawie na stanowisku Zastępcy Dyrektora ds. Dostaw którą kontynuowałem w tym przedsiębiorstwie do lipca 1995 roku
na stanowisku Zastępcy Dyrektora ds. Handlowych oraz Dyrektora Naczelnego po wygraniu konkursu na to stanowisko w czerwcu 1990 roku.
W czasie pracy w PPiDKOP „ Chemadex „ rozszerzyłem asortyment dostarczanych przez przedsiębiorstwo kompletnych obiektów o bioologiczne oczyszczalnie ścieków zarówno dla przemysłu cukrowniczego jak również ścieków komunalnych, a także instalacje do wytwarzania estrów kwasów tłuszczowych t.zw. biopaliw. Pierwsza taka instalacja doświadczalna w Polsce została wykonana przez Chemadex w Bydgoszczy w oparciu o technologię Pana Andrzeja Adamczyka w 1994 roku.
Przedsiębiorstwo P i DKOP „ Chemadex „ oraz ja jako jego dyrektor zostaliśmy w 1993 roku nominowani przez Business Centre Club do nagrody głównej Lider Polskiego Biznesu.

W grudniu 1995 roku przeszedłem na emeryturę i razem z kolegami utworzyłem własną firmę pod nazwą Przedsiębiorstwo Inżynieryjno Handlowe „ Eco – Exact „ Sp. z o.o. która rozpoczęła działalność w lutym 1996 roku w zakresie dostaw i budowy instalacji oraz obiektów przemysłowych i którą aktualnie w dalszym ciągu prowadzę. Przedsiębiorstwo to wykonało kilka instalacji i kompletnych obiektów w zakresie przemysłu olejarskiego oraz biopaliw. W 1998 roku przedsiębiorstwo nawiązało współpracę z firmą Wiedemann Polska Sp. z o.o. i od tej pory wspólnie działamy w zakresie instalacji dla przemysłu spożywczego głównie tłoczni oleju, gorzelni i cukrowni oraz w zakresie instalacji do wytwarzania biopaliw, utylizacji biomasy i wytwarzania biogazu oraz zasilania kotłów energetycznych biomasą.

Jestem współwłaścicielem kilku patentów dotyczących głównie procesu technologicznego oraz wytwarzania estrów kwasów tłuszczowych tzw. biopaliw oraz nagród NOT za;
- wdrożenie procesu technologicznego oraz organizacji budowy segmentowych chłodni
składowych gwarantującej krótki czas budowy nie dłuższy niż 12 miesięcy,
- opracowanie projektu technicznego oraz wykonawstwo sztucznego lodowiska,
- opracowanie konstrukcji agregatu do sprężania powietrza do wysokich ciśnień.
Jestem również autorem wielu publikacji oraz współautorem Encyklopedii Biznesu pod redakcją prof. Wojciecha Pomykało wydanej w 1995 roku przez Fundację Innowacja.
W latach następnych encyklopedia ta została przetłumaczona na kilka języków w tym również na język chiński.

Posiadam troje dzieci, dwóch synów Andrzeja i Rafała oraz córkę Mariolę Matuszewską, a także pięcioro wnucząt w tym dwóch inżynierów w zakresie łączności i budownictwa.
Brat mój Ryszard, który był również absolwentem Gimnazjum i Liceum im. Henryka Sienkiewicza w Częstochowie, rocznik 1956, zginął w wypadku we Francji gdzie ostatnio pracował i mieszkał. Skończył studia na Uniwersytecie w Toruniu oraz w Szkole Filmowej w Łodzi. Był autorem kilku filmów oraz pracownikiem dydaktycznym Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, a także pracownikiem Telewizji Paryskiej oraz jej delegatem w krajach Afryki Środkowej.

[Komentarze (0)]
- Redakcja Strony -
- Absolwenci -
- Wyszukiwanie -
- IV L.O. w Internecie -
- Absolwenci innych LO -





Projekt i wykonanie: © 2005 Tomasz 'Skeli' Witaszczyk, all rights reserved.
Modified by X-bot
Hosting stron internetowych