- Strona Główna - |
|
|
Almanach Absolwentów IV L.O. im. H. Sienkiewicza w Częstochowie |
Absolwent Sienkiewicza Rocznik 1912 Imię: | Władysław | Drugię imię: | Napoleon | Nazwisko: | Medyński | Klasa: | brak danych | Wychowawca: | brak danych | Data ur.: | 2 sierpnia 1892 r. | Miejsce ur.: | Chmielniku | Dawny adres: | brak danych | Kontakt: | brak danych | Opis: | Medyński Władysław Napoleon (1892-1942) – major Wojska Polskiego, lekarz, psychiatra. Urodził się 2 VIII w Chmielniku w rodzinie inteligenckiej; był synem Józefa – lekarza – oraz Salomei z d. Lerner.
Jeszcze w okresie dzieciństwa wraz z rodzicami przeniósł się do Częstochowy, gdzie jego ojciec rozpoczął praktykę lekarską. Tutaj Medyński podjął naukę w miejscowym gimnazjum 9 późniejsze Gimnazjum im. H. Sienkiewicza ) , które ukończył w 1912 r, po czym przeniósł się do Krakowa, gdzie podjął studia na Wydziale Lekarskim i Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Przez dwa lata, do wybuchu wojny utrzymywał stały kontakt z Częstochową, gdzie nadal zamieszkiwali jego rodzice. W 1914 r. na ochotnika wstąpił do 5. pułku artylerii I Brygady Legionów .Po zakończeniu działań wojennych i odzyskaniu przez Polskę niepodległości Medyński wrócił na uczelnię i w 1919 r. uzyskał dyplom lekarski oraz absolutorium z filozofii. W 1921 r. Medyński wziął udział w III Powstaniu Śląskim. Po zmobilizowaniu w stopni kapitana (1922) podjął pracę w Szpitalu Św. Łazarza w Krakowie jako asystent na oddziale psychiatrycznym, a wkrótce jako sekundariusz. Po dwóch latach przeniósł się do krakowskiej kliniki chorób nerwowych i psychicznych, w której pracował 1930 r. Następnie zatrudnił się w Okręgowym Zawiązku Kas Chorych jako neuropsychiatra i kierownik zakładu lecznictwa fizykalnego, fizykalnego następnie jako zastępca naczelnego lekarza. Wiele czasu Medyński poświęcał również sprawom socjalno-opiekuńczym, m.in. zainicjował zorganizowanie w Skawinie domu wypoczynkowego dla robotnic, założył Poradnię dla Matki i Dziecka oraz był współtwórcą Domu Dziecka w Krakowie, współpracując z Towarzystwem Przyjaciół Dzieci.
Medyński aktywnie działał również na rzecz nauki, m.in. organizował kursy dokształcające dla lekarzy, pielęgniarzy i sanitariuszy oraz wystawy oświatowe przeciwgruźlicze. Ponadto wiele publikował, początkowo jako redaktor miesięcznika „Droga do Zdrowia”, a następnie w „Roczniku Psychiatrycznym”. Z ważniejszych publikacji jego autorstwa ukazały się m.in. Konstytucja w schizofrenii, Twórczość artystyczna schizofrenii, O badaniach psychotechnicznych i ich znaczeniu oraz Nerwica urazowa a zdolność do pracy. Podczas X kongresu Przeciwalkoholowego, odbywającego się w Krakowie (1931), wygłosił referat pt. O rozpoznaniu opilstwa alkoholowego. Napisał również trzy prace wydane drukiem: O leczeniu elektrycznością – krótki zarys dla lekarzy praktyków (1925), Zdrowie a wybór zawodu (1929) i wspólnie z E. Artwińskim i S. Janowskim Nerwice reaktywne (1934).
Podczas kampanii wrześniowej w 1939 r. Medyński przekroczył granicę i w 1940 r. przez Węgry potarł do Jugosławii, gdzie udzielał uchodźcom pomocy lekarskiej, biorąc również czynny udział w tamtejszym ruchu oporu. Jeździł jako kurier między Zagrzebiem, a Budapesztem. W 1941 r. z polecenia władz niemieckich został aresztowany przez ustaszowców.
Niewydolność mięśnia sercowego spowodowała jego zawał. Medyński zmarł po przewiezieniu 22 II 1942 do szpitala w Cwikrenicy (Chorwacja) i został pochowany na tamtejszym cmentarzu.
|
[Komentarze (0)]
|
|
- Redakcja Strony - |
|