Almanach Absolwentów Sienkiewicza

Imię:	Dominik
Drugię imię:	Jerzy
Nazwisko:	Zbierski
Klasa:	brak danych
Wychowawca:	brak danych
Data ur.:	1890
Miejsce ur.:	Częstochowa
Dawny adres:	brak danych
Kontakt:	brak danych
Opis:	Zbierski Dominik Jerzy (1890-1940), pseudonim Góra, Gwiazda, Kolec, Nowina. Działacz niepodległościowy, pedagog, radny miasta Częstochowy, senator. Urodzony 3 sierpnia 1890 r. w Częstochowie, był synem Jana (1852-1921) i Agnieszki z Matejów. Jego braćmi byli: Marian (1879-1942), ksiądz, Stanisław Józef (1881-1940), dyrektor gimnazjów w Kętach i Częstochowie, Józef (ur. 1886), działacz niepodległościowy, Zygmunt (ur. 1888), doktor Nauk humanistycznych, Kazimierz (ur. 1893), nauczyciel, współredaktor "Kuriera Zagłębia", wizytator szkół średnich. Zbierski od 1901 uczęszczał do gimnazjum rządowego ( gmach późniejszego Gimnazjum im. H. Sienkiewicza ) w Częstochowie. Za udział w tzw. strajku szkolnym, w 1905r. został usunięty z gimnazjum. Od 1906 r. uczył się w gimnazjum polskim w Częstochowie. Od 1904 roku był członkiem Związku Młodzieży Polskiej "Przyszłość" (PET). Miał reprezentować częstochowski PET na zjeździe przedstawicieli tej organizacji z Królestwa Polskiego, lecz przed samym zjazdem 2 kwietnia 1910 roku został aresztowany w Warszawie. Zwolniono go w lipcu tego roku. W 1910 roku zdał maturę w gimnazjum Gustawa Kośmińskiego i rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. W okresie studiów należał do organizacji "Promieniści" oraz do ZWC. Od 1911 roku był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich. W październiku 1914 wstąpił do Legionów Polskich (LP). Służył jako podoficer i dowódca plutonu piechoty I Brygady LP. W dniu 25 grudnia tego roku został ciężko ranny w bitwie pod Łowczókiem i został wzięty do niewoli rosyjskiej. W końcu 1916 zbiegł z obozy jenieckiego w Mołodze. Przebywał w okolicach Kijowa, gdzie zorganizował i przez jakiś czas prowadził szkołę polską. Później przez Petersburg i Dyneburg przedostał się do Krakowa. W 1918-19 na UJ ukończył przerwane studia. Wyjechał do Ostrowa Wielkopolskiego, gdzie w tamtejszym gimnazjum podjął pracę jako nauczyciel języka polskiego i historii. W 1920 roku jako ochotnik uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Po zakończeniu wojny ukończył szkołę podchorążych, następnie powrócił do Ostrowa Wielkopolskiego. W 1925-29 był nauczycielem, później dyrektorem w gimnazjum państwowym im. I.J. Paderewskiego w Poznaniu. W listopadzie 1929 otrzymał stanowisko dyrektora II Gimnazjum Państwowym im. R. Traugutta w Częstochowie. W 1930 powołano go do Rady Przybocznej Kierownika Tymczasowego Zarządu miasta Częstochowy - Aleksandra Bratkowskiego. w 1930-37 pracował społecznie w różnych sekcjach miejskich, a także powiatowych, komitetów niosących pomoc bezrobotnym. W 1932 przystąpił do BBWR; w roku następnym został wybrany prezesem Rady Powiatowej tego ugrupowania. W 1934 wszedł do Rady Miejskiej (RM) z listy Polskiego Bloku Gospodarczego; w RM przewodniczył (do 1939) klubowi radnych sanacyjnych, był też członkiem komisji budżetowej RM. W 1939 został senatorem z woj. kieleckiego. Po zakończeniu kadencji senackiej, w 1938 roku powrócił na stanowisko dyrektora II Państwowego Gimnazjum i Liceum im R. Traugutta. Od 1937 należał do Obozu Zjednoczenia Narodowego. (OZN); w 1938-39 był przewodniczącym OZN w Częstochowie i jednym z najaktywniejszych jego działaczy. w 1929-31 pełnił funkcje prezesa Związku Strzeleckiego oraz członka zarządu powiatowej Federacji Polskiego Związku Obrońców Ojczyzny. W 1932-34 należał do Rady Nadzorczej Stowarzyszenia Spożywców "Jedność". W 1937-39 był też prezesem zarządu obwodu częstochowskiego Towarzystwa Popierania Budowy Szkół Powszechnych. Jako kapitan rezerwy w maju 1939 został zaprzysiężony do pracy konspiracyjnej na wypadek zajęcia kraju przez wroga. Jeszcze w czasie trwania kampanii 1939 roku, w końcu września przystąpił do organizowania struktur Organizacji Orła Białego (OOB). Od października był w kierownictwie okręgu kieleckiego tejże organizacji, a w początkach listopada tego roku został kierownikiem okręgu OOB. Po podporządkowaniu OOB Służbie Zwycięstwu Polski (SZP) pełnił funkcję komisarza cywilnego podokręgu zagłębiowskiego SZP. Podejrzany przez Niemców o przynależność do organizacji niepodległościowej, został aresztowany przez Gestapo 30 marca 1940roku. Podczas przesłuchań nakłaniany był do informowania o nastrojach panujących wśród młodzieży, lecz stanowczo odmawiał. Zwolniony, ponownie został aresztowany 21 maja tego samego roku. Podczas tzw. Akcji AB ( Ausserordemtliche Befriedungsaktiom) osadzono go w więzieniu na Zawodziu w Częstochowie. Skazany przez sąd doraźny 9 czerwca 1940 na karę śmierci, został rozstrzelany 4 lipca 1940 w zbiorowej egzekucji pod Apolonkom koło Janowa w pow. częstochowskim. W 1946 po ekshumacji został pochowany wraz z innymi zamordowanymi w kw. 50 na cmentarzu Kule. Odznaczony m.in. Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Oficerskim OOP. W małżeństwie z Marią Żurek, działaczką harcerską i niepodległościową, nauczycielką, miał dwoje dzieci: córkę Hannę (ur. 1923) oraz syna Andrzeja (ur. 1926), żołnierza Szarych Szeregów, absolwenta archeologii i historii Uniwersytetu Łódzkiego, pracownika PAN w Gdańsku, dyrektora Centralnego Muzeum Morskiego w Gdańsku.