- Strona Główna -
- Historia Szkoły -
- Różności -
- Kronika Szkoły -
- Spotkania po latach -
- Muzeum - Kroniki -
Almanach Absolwentów IV L.O. im. H. Sienkiewicza w Częstochowie

Komentarze do artykułu:
Zabierowski Stanisław ( 1900 - .... )

Komentarz dodany 08.07.2012 12:54:51 przez: j.pawlikowski z IP 178.42.100.49

Na stronie Znani Gorliczanie można znaleźć taki obszerny biogram:
Zabierowski Stanisław [6 VIII 1900 9 XII 1988] - Polonista, historyk i badacz literatury, nauczyciel i dyrektor szkół średnich, w okresie okupacji hitlerowskiej organizator i kierownik tajnego nauczania na poziomie szkoły średniej w powiecie gorlickim, docent w Wyższej Szkole Pedagogicznej/Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. – Urodził się w Gorlicach; był synem Andrzeja i Barbary z Mielowskich. Ojciec był mieszczaninem gorlickim – kupcem. Szkołę początkową i gimnazjum filologiczne ukończył w rodzinnym mieście; maturę uzyskał w 1920 r. i w lecie tego roku brał udział jako ochotnik (w wojskach łączności) w ofensywie przeciw bolszewikom. Od jesieni 1920 r. studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ) filologię polską, pod kierunkiem wybitnych historyków literatury i językoznawców. Z myślą o przyszłym zawodzie nauczycielskim uczęszczał także na zajęcia Studium Pedagogicznego UJ. Studia zakończył w 1925 r. przygotowaniem rozprawy doktorskiej pod kierunkiem prof. S. Windakiewicza, którą obronił dopiero w 1931 r., zmuszony warunkami życiowymi do podjęcia pracy nauczycielskiej (jako polonista), w prywatnych gimnazjach w Olkuszu i Grybowie (1925-27), a następnie w Państwowym Gimnazjum im. M. Konopnickiej we Włocławku (1927-29), gdzie był zaangażowany czynnie w życie kulturalne regionu i publikował liczne artykuły w lokalnym miesięczniku. Następnie uczył języka polskiego i niemieckiego w gimnazjach Krakowa, Częstochowy i Olkusza, z przerwą w okresie 1932/33, kiedy – dzięki uzyskaniu stypendium Funduszu Kultury Narodowej – podjął studia w Niemczech (Hamburg, Bonn, Heidelberg) i poszukiwania w bibliotekach Wiednia. Zajmował się teorią dramatu i gromadził dodatkowe materiały do swej pracy doktorskiej. W drugiej połowie lat trzydziestych publikował artykuły poświęcone twórczości Słowackiego oraz napisał wstępną wersję zarysu monograficznego Lilli Wenedy. Okres wojny i okupacji niemieckiej spędził w rodzinnych Gorlicach, gdzie pracował oficjalnie jako nauczyciel Miejskiej Szkoły Handlowej (Handelsschule) i już od roku 1940 działał w podziemnym szkolnictwie, ucząc w kilku zespołach. Gdy wiosną 1942 r. powstała w Gorlicach tajna Powiatowa Komisja Oświaty i Kultury, wszedł w jej skład jako kierownik szkolnictwa na poziomie średnim i przewodniczący egzaminów maturalnych. W wyniku tajnej pracy nauczycielskiej przeprowadzono w powiecie w okresie okupacji niemieckiej 366 egzaminów z klas I, II i III gimnazjum, 70 małych matur, 18 egzaminów z I klasy licealnej oraz 14 dużych matur. W pracy tej na terenie powiatu uczestniczyły 84 osoby. Po 17 I 1945 (wkroczenie Armii Czerwonej) Rzeszowskie Kuratorium Okręgu Szkolnego powierzyło mu zorganizowanie w Gorlicach Gimnazjum i Liceum im. M. Kromera i mianowało go dyrektorem tej jednostki. Stanowisko to pełnił do jesieni 1949 r. W tym okresie był również współorganizatorem i w roku szkolnym 1948/49 dyrektorem Liceum Pedagogicznego w Gorlicach. Nie rezygnował również z pracy naukowej (w 1946 r. referował na posiedzeniu Komisji Historii Literatury Polskiej ówczesnej Akademii Umiejętności swą rozprawę Tragedia wenedyjska Słowackiego). Po pozbawieniu go stanowiska dyrektora w Gorlicach (bezpartyjny, w okresie okupacji współdziałał z terenowymi organami władz emigracyjnych), przeniósł się w 1950 r. do Katowic, gdzie początkowo uczył w Studium Przygotowawczym dla Kandydatów do Szkół Wyższych, a od 1951 r. wykładał w Wyższej Szkole Pedagogicznej (WSP). W latach 1954-56 był dziekanem Wydziału Filologii Polskiej tej uczelni. W 1956 r. uzyskał tytuł naukowy docenta. Od 1959 r. kierował katedrą Historii Literatury Powszechnej WSP. W latach 1961-64 pełnił obowiązki prodziekana Wydziału Filologiczno-Historycznego, a następnie (1964-68) dziekana tego Wydziału. Od 1968 r. wykładał w nowo utworzonym Uniwersytecie Śląskim (UŚl). Profesorem – mimo niewątpliwych zasług – nie został mianowany ze względu na okupacyjną przeszłość i postawę zajętą w okresie wydarzeń 1968 r. W 1970 r. przeszedł na emeryturę, prowadząc jednak w dalszym ciągu (do 1980 r.) seminarium magisterskie. Wypromował ok. 300. magistrów i 5. doktorów. Niezależnie od pracy w macierzystej uczelni prowadził zajęcia (wykłady i seminaria magistranckie) w WSP w Opolu. Swoimi badaniami obejmował głównie literaturę romantyzmu i Młodej Polski. Interesował się przede wszystkim twórczością J. Słowackiego, a także S. Wyspiańskiego i S. Żeromskiego. Zjawiska literackie ujmował w sposób komparatystyczny. Jest autorem ponad 100. rozpraw i artykułów naukowych oraz 5. książek. Zajmował się również pracami redakcyjnymi i edytorskimi. Pracował społecznie: w latach międzywojennych był współzałożycielem (1931) i członkiem zarządu (do 1939 r.) gorlickiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego; w Katowicach działał w Sekcji Szkolnictwa Wyższego Związku Nauczycielstwa Polskiego. Zmarł w Katowicach; pochowany został w grobie rodzinnym na cmentarzu C2 parafii rzymskokatolickiej pw. Niepokalanego Poczęcia NMP przy ul. H. Sienkiewicza w Katowicach (kw. N, nr 861). W małżeństwie, zawartym w 1938 r. z Jadwigą z Wnuczek-Łobaczewskich (*1911-†1973) – nauczycielką szkół średnich, mieli dwu synów: Stefana (*1940) – profesora UŚl i Mariana (*1946-†1950). Wnuk Maciej (*1981), absolwent historii UJ, aktualnie przygotowuje prace doktorską na temat Holocaustu.
Opracował Zbigniew R. Muszyński



[Zgłoś post do moderacji]

- Redakcja Strony -
- Absolwenci -
- Wyszukiwanie -
- IV L.O. w Internecie -
- Absolwenci innych LO -





Projekt i wykonanie: © 2005 Tomasz 'Skeli' Witaszczyk, all rights reserved.
Modified by X-bot
Hosting stron internetowych