Almanach Absolwentów Sienkiewicza

Głuchowski Władysław

Urodził się 12 kwietnia 1889 roku w Siedlcach, jako syn Jana Głuchowskiego, urzędnika skarbowego i Jadwigi z domu Grochowskiej. Po śmierci matki w 1890 roku wychowywał się w domu babki Karoliny Grochowskiej zamieszkałej we wsi Plewkach pod Siedlcami. Początkowo kształcił się w domu, w jedenastym roku życia wstąpił do szkoły ćwiczeń przy Seminarium Nauczycielskim w Siennicy. W tej samej szkole kształcili się również jego dwaj starsi bracia. W 1904 roku zdał egzamin konkursowy na I kurs Seminarium Nauczycielskiego. W roku 1905 został wydalony z seminarium za udział w strajku szkolnym. Następnie wstąpił do trzeciej klasy Prywatnego Polskiego Gimnazjum Filologicznego im. Wojciecha Górskiego w Warszawie. Po roku przeniósł się do Siedlec, do Prywatnego Gimnazjum Polskiego im. T. Radlińskiego. Po dwóch latach nauki i przejściu w ciągu roku dwóch klas wyjechał do Smoleńska, gdzie w tym czasie zamieszkiwała rodzina od strony matki. Tutaj zdał egzamin wstępny do VII klasy gimnazjum państwowego. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w 1910 roku wstąpił na Uniwersytet Moskiewski, na Wydział Historyczno – Filologiczny.
W roku 1912 został wydalony za udział w demonstracjach studenckich. Wobec tego zdał egzaminy na nauczyciela języka niemieckiego przy Kuratorium Okręgu Szkolnego Moskiewskiego, a następnie objął posadę nauczyciela w Prywatnym Gimnazjum Godeckiego – Cwirki w Bobrujsku. W 1915 roku został ponownie przyjęty na Uniwersytet Moskiewski, który ukończył , pracując równoczesnie w szkole, wiosną 1917 roku. W październiku tego toku zdał w Moskwie egzamin państwowy i egzamin nauczycielski i objął posadę w nauczyciela w Miejskim Gimnazjum w Paryczach w powiecie bobrujskim.
Latem 1918 roku wrócił do kraju i zaczął prace jako nauczyciel historii i łaciny w Gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza w Częstochowie. W tym okresie wstąpił do utworzonej w 1921 roku sekcji nauczycieli szkół średnich przy ZNP, w której pozostał aż do objęcia stanowiska w administracji szkolnej w 1930 roku.
W roku 1921 przeniósł się do Torunia, gdzie pracował jako nauczyciel Państwowego Gimnazjum im. M. Kopernika. Dość krótko zatrudniony był z powodu choroby gardła w Kuratorium Okręgu Szkolnego Pomorskiego jako starszy referent ( radca ).
Jesienią 1930 roku został mianowany dyrektorem Państwowego Gimnazjum im. J. Słowackiego w Wilnie. Rok później w marcu 1931 roku został zatrudniony na stanowisku naczelnika Wydziału Szkól Średnich w Kuratorium Okręgu Szkolnego Wileńskiego. W 1935 roku został przeniesiony na własna prośbę do Warszawy na stanowisko wizytatora szkół średnich w Kuratorium Okręgu Szkolnego Warszawskiego. W roku 1937 wydelegowano go do Łodzi na stanowisko dyrektora Prywatnego Gimnazjum i Liceum Niemieckiego Stowarzyszenia Szkolnego celem zwalczenia wpływów hitlerowskich w tej szkole. 15 listopada 1939 roku został usunięty przez okupantów z zajmowanego stanowiska. Przez pewien czas opiekował się szkołami średnimi ogólnokształcącymi i zawodowymi w Łodzi. Świetna znajomość języka niemieckiego i wielka sympatia wśród nauczycieli była mu tym czasie bardzo pomocna. Po zamknięciu wszystkich szkół polskich 9 stycznia 1940 roku otrzymał pracę w byłej księgarni Gebethnera i Wolffa prowadząc księgę zamówień. W tym czasie najpierw został wyrzucony z mieszkania a następnie aresztowany. W obu przypadkach pomogli mu nauczyciele niemieccy. Jednak przez cały czas pobytu w Łodzi był często szykanowany. Wobec tego najpierw poczynił próby przesiedlenia się do Krakowa. Wobec jednak odmowy władz w Krakowie zwrócił się z prośbą o pomoc do swego kolegi z uniwersytetu Hansa Fuhra, który w tym czasie zajmował poważne stanowisko w okupacyjnym urzędzie szkolnym w Warszawie. Dzięki niemu otrzymał nominację na inspektora polskich szkół zawodowych w Warszawie. Nominacja ta pozwoliła mu opuścić Łódź i z pomocą Kuratora Szkolnego Okręgu Warszawskiego A. Konewki rozpoczął pracę w Miejskim Urzędzie Szkolnym w Warszawie jako inspektor polskich szkół zawodowych.. w tym czasie Niemcy wyrazili zgodę na funkcjonowanie polskich szkół zawodowych, ale narzucili w tych szkołach własne programy nauczania. Uruchomienie gimnazjów i liceów ogólnokształcących udało się w tym czasie przemycić pod postacią rocznych i półtorarocznych kursów przygotowawczych do szkół zawodowych stopnia licealnego.
Władysław Głuchowski współpracował w tym okresie w tajnymi władzami szkolnymi i z organizacjami nauczycielskimi.
W czasie Powstania Warszawskiego przebywał na Żoliborzu, stąd wraz z żoną przeszedł do Pruszkowa, skąd dzięki pomocy jednej z sióstr Czerwonego Krzyża dostał się do Krakowa. Tutaj zastał go koniec wojny. Natychmiast w pierwszych dniach po odzyskaniu niepodległości zgłosił się i podjął prace nauczycielską w Państwowym Gimnazjum św. Jacka w Krakowie. Jednak cały czas wiązał nadzieje z praca w Warszawie. Dlatego jeszcze w 1945 roku przeniósł się do stolicy i objął posadę nauczyciela w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. J. Słowackiego. Tutaj zatrudniony był do 31 sierpnia 1946 roku. Od 1 września do 31 sierpnia 1952 roku korzystał w szkolnictwie z bezpłatnego urlopu.
31 sierpnia 1952 roku na własna prośbę został przeniesiony w stan spoczynku.
Jednak przygoda nauczycielska została powiązana z Politechnika Warszawską. Od grudnia 1945 roku do 31 sierpnia 1949 roku pracował jako nauczyciel historii i języka niemieckiego w Kursie Wstępnym Politechniki Warszawskiej. W roku akademickim 1947 / 48 pełnił obowiązki kierownika ( decyzja Senatu z dnia 4 czerwca 1947 r. ). Od 1 września 1948 roku zaczął równocześnie pracę na Politechnice w charakterze lektora języka rosyjskiego. Od 1 września 1951 roku Rektor Politechniki powierzył mu zorganizowanie i kierownictwo Zakładu Języków Obcych. W roku 1953 został powołany przez Ministerstwo Szkolnictwa Wyższego na Kierownika Studium Języków Obcych. Na stanowisku tym pracował Az do ostatecznego przejścia na emeryturę akademicką.
W wolnym czasie pracował nad przekładami z języka rosyjskiego i niemieckiego, tłumacząc prace naukowe z historii, przeważnie w ramach wydawnictwa „ Książka i wiedza”.

[Komentarze (0)]